Nire lehen aldia. Mi primera vez

Denantzat dago lehen aldi bat. Ez dakizu ahalko duzun, nola sentituko zaren…

Sí, para todo hay una primera vez. Un miedo a con qué te vas a encontrar. Ese temor y ansiedad de pensar si vas a poder, si vas a estar a la altura, de cómo te sentirás, de qué pasará después.

Beti dago lehen aldi bat zeozertarako. Batzuetan preokupazioak ez gaitu usten egiten ari garenaz gozatzen.

Lo tienes idealizado, como algo inalcanzable, como algo que igual alguna vez te atrevas y lo hagas, y según va llegando el momento, las mariposas revolotean en tu estómago.

Bego: “¿Disfrutaste?”

Yo: “No, sufrí mucho, tanto que me impidió darme cuenta de lo que estaba haciendo preocupado por hacerlo y terminar cuanto antes”.

Ha sido la primera vez de, espero que muchas otras veces que lo haré. Siempre hay una primera vez para algo.

También para “mi compi” este ha sido el año de “sus primeras veces”. Tenemos miedo a enfrentarnos a lo que no conocemos, o habiendo oído hablar de ello, a cuando te toque a ti, a cómo lo vas a afrontar.

Niretzat helburu lorrezin bat zen 16 km-tako lasterketa bat egitea. Paziente bizi bat naizenetik, gauza asko egin ditut lehen aldiz, ariketa fisikoa esaterako. Gaur egun nire tratamenduaren parte da.

Sí, para mi correr una carrera como la “XXIX Carrera Internacional Desde Santurce a Bilbao” era una especie de mito inalcanzable. 16 kilómetros en carrera, eso no lo había hecho nunca. Mi condición de paciente activo me está enfrentando a muchas primeras veces. Una de ellas es tomar el ejercicio físico como una parte de mi tratamiento y en ello estamos.

santurce-bilbao-2017-recorrido

Duela 10 urte korrika egiten hasi nintzen. Nire gaixotasunaren kontrolarentzat etekin gehiena ateratzen baitnion.

Yo he elegido “correr” o “#running” como gusta llamarlo ahora. Da igual que sea trotar o arrastrarse, pero empecé con la bici y con la natación, los dos deportes que más he practicado en mi vida, pero me di cuenta de que el que mayor rendimiento le sacaba de cara a mi control metabólico era salir a correr. Y de ello hace ya unos 10 años, con parones por mi dedicación a otros retos, pero desde hace 3 años, estoy corriendo de nuevo.

Lasterketa desberdinetan hartu dut parte eta lehen aldi asko izan ditut, hasieran 5 km-takoak ziren, ondoren 10 km-takoak…. Bizikletan ere ibili izan naiz.

Había participado en carreras populares de 5k, y en su momento tuve también mi primera vez con una 10k, la Herri Krosa de Bilbao. Fue un momento colosal para mí, una hora y pico corriendo seguido sin parar hasta completar los 10 kilómetros, …

Ustez, lorrezinak ziren erronkak lortzen joan naiz pixkanaka pixkanaka.

También tuve momentos de primera vez con la bicicleta, esa primera Bilbao-Bilbao, en la que tuvimos que darnos la vuelta en el primer alto serio porque no podíamos con unas ruedas enormes que llevábamos. Una segunda vez en la que pudimos con dos tercios de la distancia. Y finalmente esa tercera vez en la que Morga se rindió a mis pies y pude completarla. Otra primera vez. Pequeños retos de cosas que ves que de momento son inalcanzables pero que poco a poco, te vas preparando para llegar a ello.

Aurten gogor entrenatu dut eta zoritxarrei aurre egin ondoren Santurtzi-Bilbo lasterketa egin nuen. Niretzat erronka lorrezin bat zen, baina helmugara iritsi nintzen!

Este año hemos ido en serio, preparación física de menos a más, desde Enero hasta Diciembre, sin fallar, frío, viento, granizo, calor, horarios, dolores, lesiones, nada nos ha impedido seguir adelante, pero había por ahí una de esas “cosas” inalcanzables, “la Santurce”. Este año, por primera vez y casi sin quererlo, participamos en la “Gernika-Bilbao” saliendo desde Galdakao, 12k, otra primera vez, muy duro, pero lo hicimos.

Vaya, la distancia se acerca a esos 16k de la Santurce. Mi control metabólico va bien, mi estado físico va bien, mi médico me dice que sí me ve haciéndola, mi entrenador, no lo duda, claro que puedo. Y llegó el día, la semana anterior corrí la Herri Krosa poderoso, muy sobrado, muy muy bien, llegaba bien entrenado.

Día de la carrera, lluvia, tiempo desapacible, aunque luego en la carrera no llovió. Todo preparado, pero el cuerpo no va. Una lesión me hace que la carrera sea dolorosa, en frío muy mal, cuando calienta mejora, pero según van pasando los kilómetros, el dolor aumenta y se refleja en otras zonas de pisar mal.

BEHOBIAMeta, mi primera vez, conseguido, gracias al apoyo de “mi compi” que no me ha dejado solo ni un momento y me ha llevado en palmitas. Exhausto, sin respiración, mi familia preocupada ante mi estado, mi equipo acercándose a felicitarme, abrazos, júbilo, “lo has conseguido”. Emoción, no puedo contener las lágrimas. Para mí era un mito, algo inalcanzable. Meses de entrenamiento, esfuerzo, y superar todas las dificultades. Todo mi entorno me ha ayudado a ello. Por fin, con ellos lo he conseguido, como dicen en el argot, soy “finisher”, pero mi equipo me dice que ellos son “venaners”. Qué importante es estar acompañado en cualquier cosa o aspecto de la vida.

Paziente biziok “lehen aldi” asko ditugu, lehen emaitza txarrak, lehen diagnostikoak, lehen tratamenduak, lehen bildurrak….

Nosotros como pacientes activos, tenemos muchas “primeras veces”, primer resultado malo, primer diagnóstico, primer tratamiento, primeros miedos, primer, primer, primer, …. Esto será así siempre, tendremos que afrontar nuestros miedos, temores, inseguridades y capacidades, y si no se puede correr, vamos andando, si no se puede andando, paramos para recuperar y seguir…

Korrika egitea banakako kirol bat dela diote, baina taldean egitea errazagoa da. Taldeak indarra, babesa, laguntza… ematen dizu.

Correr dicen que es un deporte individual, que cada persona se enfrenta a sí misma, lo es, pero es más fácil en equipo. El equipo te anima, te apoya, te comprende, comparte tus éxitos, miedos y fracasos, tú lo haces con ellos y ellos contigo. Aunque cada cual haya hecho su propia carrera con sus propios objetivos y vivencias, todos hemos sido ganadores, no “finishers”, hemos ganado a todas las dificultades y lo hemos hecho. Mi total reconocimiento para mi familia sin la que no podría hacerlo, a mi equipo que me arropa, a mis entrenadores que me ayudan a mejorar, y al resto de personas, incluso las que a pie de carretera te animan y te dicen “aúpa valiente, ya queda menos”, desde el kilómetro 1.

Gaixotasunak, lasterketa bat bat bezala dira, entrenamenduak egunerokoak dira.

La enfermedad también es esa carrera en la que el entrenamiento es diario y que tiene sus momentos de “competición”, ese control periódico en el que piensas, “¿Qué me dirán los análisis?”. Poco a poco, sumando cada día y enfrentándote a ello puedes superar todas esas “primeras veces”.

2018rako nire hurrengo erronketako bat Behobia-Donostia egitea izan daiteke… ausartuko al naiz? Ikusiko dugu.

portada_grandeY ¿después?. Habrá que buscar otra “primera vez”. Hay muchas opciones y oportunidades, una media, ¿podré yo pasar de 90’a 120’?. ¿Aguantarán mis piernas, mi corazón, mis pulmones ese esfuerzo?. Probaremos y llegará el día en que tal vez nos volvamos a enfrentar a esa primera vez, y quién sabe, tengo otro mito cerca, es una “media con esteroides” y se llama “Behobia – San Sebastián”, un mito que está ahí esperando a ver si me atrevo, a ver si se convierte en “mi primera vez” en 2018. Veremos.

 

Venan Llona @vllona

Un comentario

  1. Un ejemplo, una demostración de lo que se puede lograr con los pies en el suelo, la cabeza sobre los hombros y el corazón sin límite.
    Enorme Venan!

    Me gusta

  2. Eres un crack!
    Adelante a por más «Mi primiera vez» tienes mucha fuerza y vas a conseguir todas las metas que te pongas.

    Espero que nos veamos en la próxima BSS 😉

    Me gusta

  3. Aquí la compi, la de todo primeras veces, pero siempre bien acompañada. El entreno te da seguridad, pero el día D puede ser que algo no vaya, pero al lado tenemos apoyo, ese animo que va a hacer que lo logremos, que cada reto sea un disfrute por el camino que nos lleva hasta él, y no tanto por el resultado. Esto del running me está enseñando a ser perseverante, a mejorar mi mente y mi cuerpo, mi asma está mejorando, o no se, mi capacidad pulmonar y mi resistencia. Estoy más fuerte que nunca… Mila esker! Yo tb soy Venaner!

    Me gusta

Deja un comentario

Este sitio utiliza Akismet para reducir el spam. Conoce cómo se procesan los datos de tus comentarios.