
Algia naiz,bizitzan nago urteko egunero egun osoa jaio ginenetik baina inork maite nau.Sare social guztietan arraskatarik gabe sartzen saiatu naiz. Ez dut ulertzen¡¡¡Nere lagunak besteak beste: –itis,carcin-, -patia dira .Nere etsaiak osasuna, ariketa fisikoa eta janari osasuntsua dira.Pandemiak orain arreta guztia du baina ni hemen jarraitzen naiz.
Procuro estar presente desde pequeñito con el primer coscorrón, con los primeros dientes, … Me presento en cuanto tengo ocasión. Estoy ahí dándolo todo desde un moratón, herida, juanete o hasta en una defunción. El medio de locomoción no me da miedo y no tengo horario, por la noche o por el día. Puedo decir que tengo dedicación plena. 365 días 24 horas al día. No hago diferencias de edad, niño o adulto, ni de género. Tampoco distingo si son pobres o ricos, alt@s o baj@s…. A mí todo me da igual, yo quiero estar.
En noviembre del año pasado decidí crear mi propia página web: www.algia.eus.com.org…, mi propio grupo de whatsapp, Twiter, un blog, correo electrónico: algia@algia.eus.com.es. Nada, nadie. Vacío. Nadie me escucha.
Después de casi un año buscando subscritores, link, un me gusta, youtubers que estuvieran por la labor, preparé algún tik tok, me puse visible en mi perfil de Instagram, entré en chat y me registré en todo tipo de redes sociales, busqué sponsor para Facebook, la app, … un desastre… Investigué, me modernicé, me adapté… Todo en vano. Nada de nada. Ningún seguidor. Me puse en contacto con mi amiga Vigilia y no quería saber tampoco nada de mí. Está claro nadie me quiere y no puedo llegar a entender por qué.
Ahora escribo este post en el que quiero hacer un llamamiento y una quedada digital en busca de compañeras que, como yo, tengan apodo o mote, y que también nadie les quiera. Abro la puerta a l@s que como a mí se sientan repudiad@s y marginad@s. Entre mi grupo de amistades quiero ponerme en contacto con: Itis, Carcin, Melan, Patía, Cele, Logía, Iasis, Rea, Emia, Oma, …. Y tantas otr@s con l@s que he tenido contacto en su día y comparto tantas cosas en común.
Para romper el hielo voy a empezar a hablar de mí. Yo Algia, en la búsqueda de mi propio yo, me analizo y por mucho que de mí puedan decir los demás, necesitaría mucho más que este post para describirme, para enumerar mis múltiples facetas. Imposible clasificarme o encasillarme. Diría de mí que la característica principal es ser muy versátil. Domino y llego a ámbitos insospechados: físico, sensorial, emocional…algunos me dicen que soy capaz de llegar al infinito y más allá.
Intento hacer muchos amigos, aunque el que más y el que menos me conoce y ya nos hemos presentado, no lo consigo. Creo que exijo mucho porque cuando estoy con cada uno de ellos necesito dedicación plena y no quiero que estén para nada, ni para nadie más …. No acepto distracciones, ni infidelidades, ni que se me vayan a la competencia.
Tengo tantos conocidos y soy de tan buen trato que algunas veces aviso cuando voy a llegar, otras veces me pongo tontorrón y me presento inesperadamente. Hay veces que aparezco y desaparezco sin más, voy y vengo según me da. En otros casos nunca jamás sabrán lo que es vivir sin mí, llegarán a no poder dormir, a no poder aguantar. Llego a ser mortal de necesidad, de no poder vivir, dolor que no se lo deseas ni a tu peor enemigo.
Algunos me olvidan con facilidad y otros no consiguen librarse de mí, dejo recuerdos imborrables de alta intensidad. Hay quien me llama “fantasma” y yo puedo certificar que soy tan real como el que más, otros dicen que soy incalificable y/o indeterminado. A veces me pongo tan insoportable que me multiplico sin saber cuál de mis formas es mejor o peor o me gusta más: el de oído, el de estómago, codo, espalda, riñones, cabeza, por una operación, por una caída, por una enfermedad.
Soy consciente que soy inoportun@, mucho, pero qué le voy a hacer si me han hecho así. Soy voluntarios@, autónom@, viajo, tengo mis aficiones, mi propia identidad y estoy a ver si me independizo o no. Soy crónica, soy aguda e indeterminada. Soy completa.
Sólo sé que da igual dónde esté yo, qué forma tenga o mi motivo de aparición, siempre acaban pensando que soy lo peor de lo peor y sólo esperan poder acabar conmigo. ¡¡Cuánta ingratitud!!
Mi amiga la pandemia tiene ahora toda la atención y por eso reivindico mi sitio, mi posición. Quiero poder seguir yendo al médico para que me pregunte: ¿dónde estoy? ¿cómo soy? Que le digan del 1 al 10 cuál es mi intensidad, ¿cuánto tiempo llevo?… Quiero ser el eje de atención.
Mis buenas amigas la impotencia y el cabreo trabajamos para que la medicina no nos derrote, para que la salud no triunfe. Aunque sé que mis conocidos pagarían por no tenerme, si yo no existiera el mundo sería otro porque me he enterado que para valorar lo que tienen primero tienen que tenerlo y luego perderlo. He observado que cuanto más lejos me tienen más felices son.
Mis enemigos son la salud, el ejercicio físico, comida sana y estos sí que saben hacer amigos. Son los más votados y queridos, son tendencia y me llevan ventaja.
¡A mí nadie me quiere!
Nieves Lajo