Abesti bat oparitzen dizuet. Os regalo una canción.

Gustu eklektikoa dut ia gauza guztientzat, baita musikarentzat ere. Duela urte asko, Country-a ezagutzeko plazera izan nuen. Lee Ann Womacken «I hope you dance» entzuteak umore ona sortzen dit, indarra. Ez da abesti soil bat bakarrik.

a

Tengo un gusto ecléctico en casi todo y esto incluye claro, la música. Hace muchos años tuve el placer de conocer el Country, descubrí que no era sólo una melodía pegadiza y saltarina sino que tenía algo más. Por eso de vez en cuando hago pequeñas incursiones aleatorias y en una de ellas me encontró “I hope you dance” de Lee Ann Womack, que dice así:

Espero que nunca pierdas tu capacidad de asombro

Que te sacies pero siempre mantengas ese deseo

Nunca des por sentado ni una sola bocanada de aire

Dios no permita que el amor te deje con las manos vacías

 

Espero que aún te sientas pequeña ante el océano

Cuando una puerta se cierra espero que otra se abra

Prométeme que darás a la fe la oportunidad de luchar

Y cuando puedas elegir quedarte al margen o bailar

Espero que bailes, espero que bailes

 

Espero que nunca temas esas montañas lejanas

Nunca te conformes con el camino más fácil

Vivir puede significar arriesgarse pero lo vale

Amar puede ser un error aunque vale la pena cometerlo

 

No dejes que un corazón empecinado te deje resentida

Cuando estés cerca de traicionar tus principios, reconsidéralo

No mires al cielo sólo de reojo

Y cuando puedas elegir quedarte al margen o bailar

 

Espero que bailes, espero que bailes

(El tiempo es una rueda en constante movimiento siempre haciéndonos girar

Dime quién quiere mirar atrás y preguntarse dónde han ido esos años)

 

Espero que aún te sientas pequeña ante el océano

Cuando una puerta se cierra espero que otra se abra

Prométeme que darás a la fe la oportunidad de luchar

Y cuando puedas elegir quedarte al margen o bailar

 

Baila, espero que bailes

(El tiempo es una rueda en constante movimiento siempre haciéndonos girar

Dime quién quiere mirar atrás y preguntarse dónde han ido esos años)

 

La oigo y me brota el buen humor, la fuerza. No es sólo una canción.

Esos momentos en los que parece que la suerte coge un desvío, algo o alguien me duele, no quiero salir de mi pequeño agujero (como el de Alicia en El País de las Maravillas con Sombrerero Loco incluido)…

Suena y me habla, miro a mi alrededor, pero de verdad, viendo. Veo cosas que antes no estaban, ¿o sí?. Quizá no las veía porque miraba mis pies para no tropezarme y caer. Un pie sustituye al otro mecánicamente, el resto se ve desenfocado, como cuando miro a través del objetivo de una cámara y me centro en un solo punto, el resto de la imagen se desdibuja.

Decido levantar la vista y mirar, ahí aparecen mis oportunidades, el camino va cambiando bajo mis pies que siguen moviéndose, no necesitan que los mire para avanzar, allí veo mis objetivos, me estoy acercando, si me equivoco rectifico, sigo avanzando y cuando me caiga… me sacudo las rodillas y me levanto.

Viviendo con los ojos abiertos, hoy elijo asombrarme, elijo abrir una puerta diferente a la que se ha cerrado. Hoy Lee Ann ¡elijo bailar!

Tabira Aguirre

Ez da erraza. No es fácil

Bizi dugun egoera hau ez da erraza. Ez da erraza dena normala ez denean, normaltzat hartzea. Ez da erraza ezer ez dela pasatzen sentitzea, duela hilabetetik lau pareten artean bizi zarenean. 

Erraza da zure seme-alabei begiratzea eta segurtasunik ezaren nolabaiteko sentsazioa sentitzea zuk zeuk ere ez dakizkizun erantzunak ematean. Erraza da une desberdinetan hunkitzea: polizia eta babes zibila gure auzoetako kaleetan barrena haien sirena eta txaloekin ikustean, osasun-langileak dantzan ikustean… Une zailak bizitzen ari gara.

Berrogeialdi luzeak mundua aldatzen laguntzen duten heroi bihurtzen gaitu, eta biharko egunean etorkizuneko belaunaldiek beraien historia klaseetan gogoratuko gaituzte, eta gu geu ere horren parte garela kontatuko dugu, nola eutsi ahal izan diogun eta partida irabazi ahal izan dugun birusarekiko gerra ikusezin honetan,

Kalera irten eta zerura begiratzen dugun eguna ere iritsiko da. Eguzkia, haizea eta euria sentituko dugu, berrogeialditik libre egongo gara.

Izarrei tristuraz begiratzean, gogoan izango ditugu gure artean ez dauden persona guztiak. 

Honek guztiak zerbait lortu badu, gure onena ateratzea izan da.

No es fácil hacer como que todo es normal cuando no lo es, crear magia cuando faltan ganas y seguir resistiendo como dice la canción, cuando son muchos los días los que tenemos que seguir aguantando. No es fácil hacer que no pasa nada cuando vives desde hace un mes entre cuatro paredes en esos metros cuadrados que antes te gustaban tanto y que ahora no los ves tan atractivos. No es fácil cuando miras al futuro inmediato y lo ves incierto porque nadie sabe cuánto tiempo más va a durar esto ni como lo lograremos.

Es fácil mirar a tus hijos y sentir cierta sensación de inseguridad al darles respuestas que ni tu mismx sabes. Es fácil emocionarse al ver a la policía y protección civil visitarnos por las calles de nuestros barrios acompañados de sus sirenas y aplausos, o ver al personal sanitario bailar para agradecernos y animarnos en nuestro duro día a día. No, no es fácil hacerlo como lo hacemos, aguantar y avanzar contra todo sentimiento negativo que amenaza con ganarnos. Seguimos porque es más importante para nosotrxs hacerlo, por que queremos poder con todo esto, con el virus y con nuestro propio miedo.

Lo logramos por esa fortaleza que llevamos dentro que nos hace ser capaces e increíbles. La larga cuarentena nos convierte en héroes que ayudan a cambiar el mundo y el día de mañana las futuras generaciones nos recordarán en sus clases de historia y nosotrxs mismxs narraremos cómo formamos parte de esto, cómo pudimos aguantar y ganar la partida en esta guerra invisible al virus como en su día lo hicieron a su vez nuestros antepasados, con la peste negra o la gripe española que ni el cansancio, el dolor o el miedo tampoco pudieron con todos los que sobrevivieron. Y nos cambiará la vida por dentro ya que es inevitable que no haya un antes y un después tan necesario, vital diría yo para no volver a cometer los mismos errores, para poder ganar más partidas a futuras posibles pandemias y aprender a aceptar fracasos, a ser mejores.

Y llegará un día en el que salgamos a la calle miremos al cielo y agradezcamos sentir como el sol, el viento o la lluvia abrazan nuestro cuerpo, libre de cuarentena. Recordaremos mirando a las estrellas con tristeza por quienes no pudieron conseguirlo mandándoles miles de besos a ese inmenso manto de diminutas luces. Y bailaremos dejando caer las lágrimas sin importarnos que nos vean débiles porque todos seremos uno. Porque si algo ha conseguido todo esto es sacar lo mejor de nosotrxs mismxs y hemos demostrado a la fuerza que el ser humano es capaz de amar mas allá de todo lo malo, es capaz de superarse y poder con todo.

a

Nagore Taboada Barandalla.

Zinema gogora ekarriz, poztazunak etxean. Pequeñas alegrías en casa evocando al cine

Etxean jarraitzen dugu, eta baliteke egoera hau oso erreza ez izatea; baina errutina hautsi behar dugu. Gaurko postean gure eguneroko une desberdinak zinemako film desberdinekin alderatuko ditugu.

Gutako bakoitza geure bizitzako gidoilariak eta zuzendariak gara.

Egunero geure bizitzari alaitasun edo sari txikiak ematen badizkiogu errutina errazago eta eramangarriago izango da, estimatzen dituzun pertsonen partetik maite zaitut entzutea edo esatea, eguzkia hartu eta naturaz gozatzea, gure leiho, balkoi edo terrazetatik, etxeko guztiak elkartuta egoteaz gozatzea…

Ez dugu ahaztu behar bakoitzaren eguneroko une pertsonala zaintzeaz ariketa eginez, erlaxatuz edo dutxaz edo bainuaz aprobetxatuz, krema hidratatzailea aplikatuz…

Ezin dugu ahaztu gizarte-arloa, batzen eta gauza positiboak ekartzen dizkiguten pertsonekin harremana edukiz, balkoietara txalo eginez, urrun daudenei telefonoz deituz eta aspaldi  harremanetan jarri ez garen pertsonekin harremanetan jarriz.

a

Seguimos en casa y para alguno tal circunstancia puede ser no muy fácil; pero a pesar de la situación no nos podemos dejar vencer por la rutina por lo que las sucesivas jornadas no deben convertirse como los días del protagonista de la película” el día de la marmota” donde cada mañana se despertaba de la misma manera y le ocurrían exactamente las mismas cosas para tristeza y aburrimiento de él.

Puestos a evocar títulos en nuestra mente, pienso que más acorde a nuestra forma de ser es la película “La vida es bella” de Benigni donde un padre es capaz de convertir un campo de concentración en un lugar de juegos divertido para su hijo pequeño, de la misma forma que, salvando las distancias, los padres entretienen a sus hijos hoy en día en casa.

Llegados a este punto de la película, nunca mejor dicho, debemos tener claro que cada uno de nosotros somos los guionistas o por que no directores de nuestra vida y más en la situación que nos acontece. Pues bien, una de las herramientas que tenemos a nuestro alcance para tal objetivo es el darnos pequeñas alegrías o premios cada día para hacernos la vida o rutina más fácil y llevadera y así ante la pregunta de cuáles pueden ser estos premios o pequeñas alegrías que nos podemos otorgar estos días en nuestros hogares gracias a las ideas aportadas por los miembros del grupo Paziente Bizia-Paciente Activo en casa he de decir que nunca una carta a sus majestades los reyes magos hubiera sido tan completa ni aunque fuera escrita por el propio Macaulay Culkin protagonista de la película ”Solo en casa”.

Así inicia esta lista de pequeñas alegrías, el escuchar o decir te quiero de parte de las personas que estimas, bailar solo o acompañados tipo Dirty Dancing o West Side Story. Tomar el sol y disfrutar de la naturaleza, aunque sea desde nuestras ventanas, balcones o terrazas emulando a Robert Redford y Meryl Streep en memorias de África, o incluso desayunar en dicho balcón con o sin diamantes.

Disfrutar de estar todos los de casa unidos como en” La familia y uno más” y poder disfrutar de comer y cenar todos juntos, así como de las sobremesas tan cotizadas en nuestros días rutinarios llenos de estrés, incluso sorprenderse por no protagonizar” la guerra de los Rose” llevándose bien en el confinamiento con tu pareja tras esta larga e intensa convivencia y todo ello a poder ser aderezado con mañanas o tardes de risoterapia.

Además no hay que olvidarse del momento diario personal de cada uno, queriéndonos un poco más haciendo ejercicio, relajación o aprovechando para arreglarnos con una buena ducha o baño, aplicando crema hidratante con o sin masaje sobre nuestro cuerpo o el del prójimo, haciendo limpieza de cutis, aplicando mascarilla capilar y facial asi como vestirnos con ropa bonita para que al finalizar, uno mismo o el público presente en casa te halague con piropos o viceversa y emules a Julia Roberts en Pretty Woman paseando por Rodeo Drive permitiéndonos así recibir los cumplidos de las personas de nuestro entorno.

Tampoco hay que olvidarse del área social manteniendo relación con personas que sumen y nos aporten cosas positivas, saliendo a los balcones a aplaudir, llamando por teléfono a quienes están lejos y hace tiempo con los que no contactabas ya que ahora les pillas en casa seguro; incluso, quedar para el aperitivo virtual por videollamada o para tomar un café via wasap, en definitiva se trata de disfrutar de cada minuto ante la espera que llegue el the end, creando nuestro propio film.

Irene Duo y participantes de Paziente Bizia- Paciente Activo en casa.

 

Etxean era positibo batean pentsatzen. Pensando en positivo en casa

Gaur, opari bat da, horregatik deitzen zaio oraina!

Paziente Bizia-Paciente Activo programako tailerren batera joan direnei esaldi hori ez zaie ezezaguna egingo jardueretako batean pentsamendu negatiboak aldatzeko tresnak ematen dira, positibo bihurtu ahal izateko.

Ziur nago gutako norbaiti pentsamendu negatiboren bat etorri zaigula egun hauetan etxean, eta agian ez dugula aurkitu horri buelta emateko modurik. Jarraian, pentsamendu negatiboak era positibo batera aldatzeko gako batzuk emango dizkizuet. 

 

IMG_20200322_215138

Hoy es un regalo por eso se llama PRESENTE.
A quienes han asistido a algún taller del programa Paziente Bizia-Paciente Activo no les será desconocida esta frase ya que la utilizamos cuando trabajamos la actividad Pensando, viviendo, vibrando positivamente además en ella se dan herramientas para cambiar los pensamientos negativos que nos vienen para poder transformarlos en positivos.
Seguro que a alguno de nosotros estos días en casa nos ha venido algún pensamiento negativo y quizás no hemos encontrado la forma de darle la vuelta, pues bien, a continuación, paso a repasar los pensamientos negativos que nos han podido surgir y lo más importante como los hemos cambiado o como los hemos podido cambiar en positivos.
Como en anteriores ocasiones, simplemente aclarar que la que suscribe da forma a la colaboración de un grupo de personas que por haber convivido con alguna enfermedad han tenido que darle la vuelta a alguna situación difícil en su vida y gracias a su fuerza lo han conseguido; pero además son tan generosos que transmiten esa fuerza a otras personas convirtiéndose en monitores del programa Paziente Bizia- Paciente Activo y con las herramientas adecuadas ayudar para que el resto siga adelante.
Así, ante el pensamiento de que esta situación de estar en casa supone una limitación a nuestra libertad lo superaremos pensando que es algo temporal y poniendo el foco en cosas que nos hacen sentir bien y que si se pueden hacer.
Si te surge la duda de si seremos los mismos después de esto piensa que posiblemente no porque saldremos reforzados de la situación y SEREMOS MEJORES.
Ante el pensamiento de fragilidad por la situación, debe prevalecer la confianza en uno mismo.
Si me asaltan las preocupaciones por nuestros familiares mayores a quien no puedo visitar les podemos llamar por teléfono a diario para tranquilidad de todos.
En los momentos en los que nos enfadamos por la impotencia deberíamos canalizar esa energía que nos da la ira en realizar cosas positivas que ayuden a los demás y a nosotros mismos.
Cuando pensamos si lo que estamos haciendo realmente servirá de algo debemos pensar que está claro que sí porque de entrada ya estamos siendo más creativos.
Y cuando nos preguntemos incrédulos de por qué ocurren estas cosas se debe mirar todo con amor y solidaridad entendiendo que como seres humanos que somos tenemos la capacidad de crear desastres pero también de encontrar soluciones para nuestro bien y el de toda la humanidad.
Así que ante cualquier pensamiento negativo que nos asalte estos días como pudiera ser “no quiero estar más en casa” ayudará decir tres veces cancelado, con firmeza cambiar ese pensamiento por otro positivo como puede ser” estoy haciendo un bien a la comunidad” incluso repitiéndolo con técnicas de visualización y respiración por lo que con la entrada de aire cogemos el pensamiento positivo y cuando lo expulsemos sacaremos el negativo fuera de nuestra mente y cuerpo siendo importante para poder hacer esta técnica correctamente tener pensamientos positivos preparados que nos sirvan a cada uno.
Finalizo con una frase de Viktor Frankl “Cuando ya no podemos cambiar una situación tenemos el desafío de cambiarnos a nosotros mismos”.

Irene Duo y participantes de Paziente Bizia- Paciente Activo en casa.

Txirristak. Toboganes

Forrest Gump gogora dezagun: «Bizitza txirrista bat bezalakoa da». Bihurgunez beteta, abiadura desberdinekin eta kudeatzen ikasi beharreko momentuekin.

Noizean behin, mundua kanpotik begiratzea ondo etortzen da, perspektiba berri batekin begiratzea, nondik gatozen, zer lortu nahi dugun eta nora joan nahi dugun jakiteko.

Batzuetan, gure bizitzan aldaketak egin behar ditugu, beste helburu batzuk pentsatu, gure patuak bideratu…

Une honetan fase horretan nago. Gauza asko lortu nituen, helburu pertsonalak eta profesionalak besteak beste.

Txirristan erortzea, bertigoa, beldurra,…

Berrasmatzea, eboluzionatzea, eraldatzea eta errealitate berriei aurre egitea.

Erronka berriak, epe laburrera, epe ertainera, luzera inork ez daki nora iritsiko garen.

Berriz ere aztertu, birpentsatu eta berriz asmatu.

Vamos a evocar a Forrest Gump: “La vida es como un tobogán”. Llena de curvas, con velocidades diferentes, y de vez en cuando, caídas de vértigo que hay que aprender a gestionar.

De vez en cuando, hay que pensar “Que paren el mundo, que me bajo!”. Pero no para dejarlo, sino para mirarlo desde afuera, coger perspectiva, ver de dónde venimos, lo que hemos conseguido y a dónde queremos ir.

Tal vez tengamos que retomar algo, cambiar la manera de hacer, pensar en otras metas, enfocar nuestros destinos, …

Estoy en estos momentos en esa fase. Conseguí muchas cosas, muy arriba, todos los objetivos personales y profesionales cubiertos, exhultante.

Caída en picado en el tobogán, vértigo, abismo, miedo, ….

Reinventarse, evolucionar, transformarse y cambiar y afrontar las nuevas realidades.

Nuevos retos, a corto plazo, a medio plazo, a largo nadie sabe dónde llegaremos.

Toca de nuevo revisar, repensar y reinventarte y volver a hacer desde cero, ¿qué? Todo lo que haga falta. Es la vida.

Fabricante-de-toboganes-acuáticos-en-España

Venan Llona @vllona

Erresilientzia. Resiliencia

Gaur egun geroz eta anglizismo eta hitz tekniko gehiago daude.

Aurreko batean erresilientzia hitza irakurtzean, bere esanahia bilatu nuen: Gizakiok, bizitzan zehar, egoera bortitzei era positibo batean egokitzeko gaitasuna da.

Bizitzako momenturen batean, denak bizi izango ditugu egoera zailak.

Egoera txar hauetako batzuk arrazoi batengatik izan daitezke, baina besteak ez. Zergaitia ezagutzen ez badugu, ezin izango diogu aurre egin baina ondorioa positiboa izatea lortu dezakegu.

Erresilentziarekin jaio ala egin egiten gara? Nire ustez bigarren aukera da egokiena. Zerbait gertatzen zaigunean bi aukera ditugu, besoak gurutzatuta geratu edo hobeto bilatzeko zerbait egin eta zerbait onuragarria atera.

Oso garrantzitsua da aurkako egoera ezagutzea eta eragiten ari den kalteak ikustea.

Zergaitia ezabatzea zaila izan daiteke, baina ondoeza hobetzeko gauzak egin ditzazkegu eta arazoak erlatibizatzen ikasi behar dugu.

a.jpg

En un mundo en el que nos encontramos rodeados de palabras técnicas, anglicismos y demás, ya hace bastante tiempo y no me acuerdo exactamente dónde, leí este término y me llamó la atención.

Lo primero que hice fue buscar su definición para ver realmente de qué se trataba y vi que la resiliencia queda definida como la capacidad de los seres humanos para adaptarse POSITIVAMENTE a situaciones adversas con las que se va enfrentando a lo largo de su vida.

Por suerte o por desgracia todos los que vivimos en este mundo nos hemos enfrentado, convivimos o seguramente nos toparemos tarde o temprano con circunstancias que no son agradables o incluso nos hacen tambalear nuestra estabilidad emocional como personas equilibradas y ante ellas solemos actuar de formas variopintas .

Pues fijaros, aquí se presenta una herramienta para crecer ante  la adversidad lo cual supone una luz y dar un sentido a diferentes situaciones a las que nos enfrentamos, algunas de ellas se pueden relacionar con alguna causa; pero otras se escapan a nuestra capacidad de raciocinio y surgen espontáneas como un tsunami enorme que nos engulle dejándonos casi totalmente desorientados. Si bien al no conocer la causa o por ser muy potente no podemos luchar contra ella lo que podemos hacer es que la consecuencia sea positiva y aunque parezca difícil crecer ante la adversidad como personas, lo cual da sentido a entender o intentar comprender circunstancias que de otro modo sería imposible.

Entonces la pregunta es el ser resiliente se nace o se hace?

Claramente la respuesta correcta a mi parecer es la segunda, ya un matiz muy importante es saber que cuando nos vengan mal dadas en vez de quedarnos de brazos cruzados podemos batallar o por lo menos hacer algo para encontrarnos mejor y así sacar algo bueno de ello, la cuestión es cómo ? Pues aquí voy a dar unas cuantas pinceladas que espero nos sean de utilidad:

Lo primero, debemos saber identificar cual es la la circunstancia adversa a la que nos enfrentamos y cómo nos está afectando a nivel emocional, es decir reconocer al enemigo y ver los daños emocionales producidos por él, unido a esto sería bueno que identificaramos los daños físicos, es decir ver si estamos realizando somatizaciones y cuales son si existieran.

Seguidamente deberíamos buscar actuaciones propias no para eliminar la causa o enemigo (que a veces es harto difícil) sino para mejorar el malestar que sentimos , siendo siempre más fructífero producir que destruir y cuando la producciones son en nuestro propio beneficio más.

Igualmente es adecuado observar cómo respondemos automáticamente para afrontar el malestar haciendo una lista con esas acciones y diferenciando bien entre las que sirven para eliminar el malestar y las que son para construir una vida propia que nos compensa y en esta lucha es imprescindible permitirnos equivocarnos porque con cada caída o acción aprenderemos más.

Base importante de la resiliencia es la relativización es decir debemos tener claro que es muy difícil ser totalmente objetivos ante la realidad, por lo tanto una misma circunstancia se verá diferente según la mochila que llevemos cada uno de lo anteriormente vivido o aprendido, al final la vida nos hace cambiar como personas por nuestras propias vivencias pues aprendamos a que estas sean para nuestro propio beneficio.

Irene Duo

Osasun emozionala. Salud emocional

Hoy quería compartir con vosotros un aspecto de la salud que a veces dejamos de lado precisamente porque no lo ligamos a la salud: me refiero a la salud emocional.

Gaurkoan askotan alde batera lagatzen dugun gai bati buruz hitz egin nahi dizuet: osasun emozionalari buruz.

Arraza desberdinetako pertsonekin desberdintasun asko izan ditzazkegu (fisikoak eta kulturalak adibidez), baina emozioei buruz hitz egiten badugu, ez gara hain desberdinak. Irrifar bat denek ulertzen dute.

Emozioak, gertaera desberdinen erantzunak dira eta erabat naturalak dira.

Ezin ditugu gure emozioak atxikitu, baina ez dute gure bizitza baldintzatu edo kontrolatu behar.

Osasuntsu egotea, pisu egoki bat izatea edo analisi on batzuk edukitza bainoa gehiago da. Osasuntsu egotea emozioen kudeaketa egoki bat edukitzea ere bada.

dt_common_streams_StreamServer.jpg

Los seres humanos, para bien o para mal, somos animales emocionales. Sigue leyendo

Nahi badugu, ahal dugu!! ¡¡Querer es poder!!

Urteak aurrera doazen ahala, zahartzen goaz eta gaixotasun desberdinak azaldu daitezke gure gorputzean.

A lo largo de nuestra vida sucede un hecho inexorable que no es otro que el transcurrir de los años. A menudo este envejecer acarrea además la aparición de “goteras” en nuestro organismo en forma enfermedades que nos dan la lata en mayor o menor medida.

Organismoak ez du berdin erantzuten eta hori eguneroko egunerokotasunean nabaritzen da.

En cualquiera de los dos casos, ya sea en personas mayores, ya sea en personas que tienen alguna enfermedad crónica –en muchas ocasiones se dan los dos casos a la vez-, se observa que la evidente merma física que padecen acaba afectando mucho a su día a día. El organismo no responde igual y uno se siente limitado en cuanto a las actividades que puede realizar. Sigue leyendo

Zein erraza den batzuetan eramaten uztea!¡Qué fácil es a veces dejarse llevar!

Estresa, arazoak, zailtasunak, inpotentzia… ezezkotasuna gure bizitzetara iristen denean, dena kutsatzen duela ematen du.

Estrés, problemas, dificultades, malos rollos, impotencia, y parece que cuando la negatividad llega a tu vida todo se contagia….. Eso o es que yo ya lo veo todo con un prisma muy oscuro.  Cuando las cosas vienen mal dadas parecen que unas atraen a las otras. Como diría mi abuela, que era muy sabia, A perro flaco todos son pulgas.

Zuei gertatu al zaizue? emozio txarrak gripea baino errazago kutsatzen direla ematen du!!

¿No os ha pasado esto nunca a vosotros? ¡¡¡Parece que las emociones negativas se contagian con más facilidad que la gripe!!!

Sigue leyendo

Irri egin! ¡Sonríe!

Zerikusirik ba al du osasunarekin aholku honek? Jarrai ezazue irakurtzen eta zuek jabetuko zarete.

Vaya, menudo consejo más simple, ¿no?. Y por cierto, ¿qué tiene que ver esto con la salud? Pues seguid leyendo unas pocas líneas y lo descubriréis.

Irrifarra edo keinu zakar bat pertsona baten lehen aurkezpena izan daiteke. Aurrez aurre egon ez arren pertsona batek irrifar egiten duenenan nabaritzen da.

La sonrisa, o en contraposición un gesto arisco, es la primera carta de presentación que mostramos a otra persona cuando estamos cara a cara con ella. Y me atrevería a decir que incluso, aunque no estemos físicamente delante de esta persona (podemos estar hablando por teléfono, delante de la pantalla de ordenador, etcétera), también es perceptible cuando una persona sonríe y cuando no. Se nota.

Sigue leyendo

A %d blogueros les gusta esto: