Gaur egun gako asko daude zoriontsu izateko, baina, hala ere, estresaren erreakzioa etengabe aktibatuta dago, eta ondorioz karga alostatikoa sortzen da. Karga hori metatzen da gure gorputzean, motor baten hondakin toxikoa izango balitz bezala. Horrek hainbat ondorio sortzen ditu, adibidez, kontzentratzeko eta erabakiak hartzeko gaitasuna gutxitzen da, suminduta egoten gara, loa hartzeko arazoak egoten dira… Azkenean gaixotu egiten gara, lehen aipatutako karga metatu delako. Beraz, nola “garbitu” dezakegu karga hori?
Arnasketa-zentroa garunaren beheko aldean kokatuta dago, eta modu ez-boluntarioan kontrolatzen du arnasketa. Orokorrean arnasketa automatikoa da, baita ere lo gaudenean edo konortea galtzen dugunean. Hala ere, arnasketa borondatez kontrolatu daiteke zenbait egoeretan, adibidez, hitz egitean, abestean…
Orokorrean, heldu baten arnasketa-maiztasuna atsedenaldian 15 arnasgora eta arnasbeherakoa da minuturo. Gure arnasketa nolakoa den jabetzea garrantzitsua da, izan ere, oso ohikoa da eguneroko ekintza, presio eta betebeharren ondorioz, alderdi honi garantzia kentzea. Horregatik, arnasketa gaitasuna hobetzeko modu bat arnasgora-arnasbehera denboraldiak kontrolatzea da, eta gainera, hau kontrolatuz erlaxazio handia lortu dezakegu.
Ariketa hau egiteko lehen pausua arnasa hartzea da, mentalki 1,2,3,4,5,6,7,8 kontatuz. Ondoren, arnasa eutsi behar da 1,2,3,4 kontatuz. Azkenik, bota arnasa 1,2,3,4,5,6,7,8 zenbatuz. Prosezu hau behar adina errepikatu beharko da naturaltasunez egitea lortu arte.
Aurreko urratsa menderatzeko gai garenean, arnas ziklo hau egiten saiatuko gara:
Arnasa hartu buruz 1,2,3,4 kontatuz; ondoren, arnasa eutsi 1,2,3,4 kontatuz; azkenik, arnasa bota 1,2,3,4,5,6,7,8 kontatuz. Konturatuko gara, urrats honetan sakonago hartu beharko dela arnasa, denbora berdinean bota ahal izateko. Hau menderatu harte praktikatu dezakegu.
Arnasketa praktikatzen jarraitzeko eta arnasketa-erlaxazio sakonagoa lortzeko, arnasa botatzearen denborak luzatzen saiatu gaitezke (16 edo 32 denboraldietara adibidez), betiere aurreko pausuak menderatuta baldin baditugu. Adibidez:
- Arnasa hartu-arnasa eutsi-arnasa bota à 4-4-16
- Arnasa hartu-arnasa eutsi-arnasa bota à 4-4-32
Bukatzeko, kontuan hartu ziklo hau ikasten ari garenean, lasaitasunez hartu beharko dugula, eta ziklo bakoitza hainat alditan errepikatu beharko dela hurrengo ziklora pasatu baino lehen. Izan ere, kontuan hartu behar da burmuina asko oxigenatzen dela, eta ohituta ez bagaude, zoriabatu ahal garela. Zorabiatzen zarela sentitzen badugu, ez errepikatu ariketa 8 ordu pasatu arte. Arnasketa kontrolatzen ikasteak lagunduko digu lehen aipatutako karga alostatikoa gutxitzera erlaxazioa lortzera.
Todo el mundo nos sugiere alguna clave para vivir feliz hoy en día. Haz esto, persigue aquello… pero la ciencia nos da pistas por dónde seguir.
El problema es que la reacción de estrés está permanentemente activada porque tenemos miedos, tenemos preocupaciones y eso genera lo que se llama una carga alostática, es como un residuo tóxico en un motor. Nosotros no nos damos cuenta de que esa carga se va acumulando.
Hay señales que nos muestran esa acumulación:
- Perdemos capacidad de concentración.
- Nuestra capacidad de decisión disminuye.
- Nos ponemos más irritables.
- Tenemos dificultades con el sueño.
- …
Al final llegamos a enfermar. ¿Qué ha ocurrido? Que ese residuo del que hablábamos antes se ha ido acumulando poco a poco y si no lo “limpiamos” va a llegar a niveles tóxicos.
Y ahora te preguntarás ¿Cómo lo hacemos?
Control de la respiración
El centro respiratorio, situado en la parte inferior del cerebro, controla de forma involuntaria la respiración, que, en general, es automática. La respiración continúa durante el sueño e incluso cuando se está inconsciente. Una persona también puede controlar la respiración según la necesidad, por ejemplo, durante el habla, al cantar o conteniéndola de forma voluntaria. El cerebro, la arteria aorta y las arterias carótidas cuentan con unos pequeños órganos sensoriales que analizan la sangre y detectan los niveles de oxígeno y dióxido de carbono. Normalmente, una elevada concentración de dióxido de carbono es el estímulo más potente para respirar de manera más profunda y con mayor frecuencia. Por el contrario, cuando la concentración de dióxido de carbono es baja, el cerebro disminuye la frecuencia y la profundidad de la respiración. La frecuencia respiratoria del adulto durante el reposo es de unas 15 inspiraciones (inhalaciones) y espiraciones (exhalaciones) por minuto.
Ahora que sabemos un poco más de cómo funciona nuestra respiración vamos a aprender a controlar nuestra respiración, nos vendrá bien para eliminar ese residuo del que estamos hablando.
¿Qué podemos hacer para ganar esta batalla?
Primero respira…. en serio, ¡RESPIRA! Es muy común que, por las obligaciones, presiones y pendientes en la vida, nos olvidemos de éste aspecto tan necesario para nuestra vida.
Tómate un tiempo para hacerte consciente de tu respiración. ¿Hasta qué punto de tu pecho se corta?
En los bebés la respiración no se pausa hasta que llega al estómago (lo puedes notar por esas pancitas que se inflan como un globo), y es ahí en dónde bioenergéticamente se encuentran las emociones. Si no, recuerda qué pasa con tu aparato digestivo cuándo te sientes nerviosa… EXACTO.
Conforme vamos creciendo y recibiendo diferentes experiencias, la respiración puede ir sufriendo secuelas. Cuando nos asustamos, por ejemplo, el cuerpo se torna rígido y la respiración suele cortarse. A nuestro cuerpo no se le va una, y va observando todo esto y dejando amablemente anotaciones en nuestro ser.
¿La invitación? Realiza ejercicios de respiración: inhala en 4 tiempos, mantén la respiración 4 tiempos y exhala en 4 tiempos lentamente. La respiración Alpha debe ser lenta, suave y tranquila.
Por las noches antes de dormir puedes realizar éste ejercicio y así, poco a poco ir recordándole a tu cuerpo cuál es su estado natural.
Empezamos a aprender
Una forma de mejorar nuestra capacidad respiratoria es controlar nuestra respiración a través de los tiempos de inspiración – espiración. Además, trabajando de esta manera, conseguiremos una gran relajación.
Empieza por inspirar en respiración completa (abdominal-torácica-clavicular) contando mentalmente 1,2,3,4,5,6,7,8.
Después contén la respiración contando 1,2,3,4.
Y por último espira contando 1,2,3,4,5,6,7,8.
Repite el proceso hasta que seas capaz de realizarlo con naturalidad.
Cuando seas capaz de dominar el paso anterior, volverás a concentrarte esta vez realizando el siguiente ciclo respiratorio:
Inspiras contando mentalmente 1,2,3,4.
Contienes la respiración contando 1,2,3,4.
Y espiras contando 1,2,3,4,5,6,7,8.
Notarás que ahora tienes que aspirar más profundo para luego ir soltando el aire necesario para llegar hasta 8.
Practica hasta que lo domines.
Para seguir avanzando y conseguir una relajación-meditación más profunda podríamos seguir aumentando los tiempos de espiración a 16 o 32, siempre y cuando tengamos dominados los pasos anteriores.
Inspiración-contención-espiración: 4 – 4 – 16
Inspiración-contención-espiración: 4 – 4 – 32
Mientras estés aprendiendo, tómatelo con calma y repite cada ciclo respiratorio varias veces hasta que sientas que lo controlas antes de pasar al siguiente. Si observas que te mareas, déjalo hasta después de ocho horas. Ten en cuenta que vas a oxigenar mucho el cerebro y como no estás acostumbrado te puedes marear.
Jose Cepero
Me gusta esto:
Me gusta Cargando...